آنان که به من بدی کردند ، مرا هشیار کردند
آنان که از من انتقاد کردند ، به من راه و رسم زندگی آموختند
آنان که به من بی اعتنایی کردند ، به من صبر وتحمل آموختند
آنان که به من خوبی کردند ، به من مهر و وفا ودوستی آموختند

پس خدایا :
به همه ی آنانی که باعث تعالی دنیوی واخروی من شدند ،
خیر ونیکی دنیا وآخرت عطا بفرما .

شهید مصطفی چمران

مهدی جان ...!
از دوری تو غمین و نالان هستیم
از کرده خود، "کمی"! پشیمان هستیم!

اصلیت ما را تو اگر می پرسی
از کوفه، ولی مقیم ایران هستیم!

از جور زمانه ما شکایت داریم
اندازه کوه و صخره، حاجت داریم!

ما مشکل مان گرانی و بیکاریست
آقا...! به نبودنت که عادت داریم!

هر جمعه که شد، بیا که ما منتظریم
این هفته فقط نیا، عروسی داریم!

صد موعظه کن، ولی زتسلیم نگو
از خمس و زکات و ضرب و تقسیم نگو!

آقا تو بیا، ولی فقط با یک شرط!
از آنچه که ما دوست نداریم نگو...!

فدای قربتت یا بقیت الله!!!

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه جدش به اشکی شست دست

مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین ...

حاجت هر که در این ماه بُود حج اما...

دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است.

عشق رسوايی محض است كه حاشا نشود
عاشقی با اگر و شايد و اما نشود

شرط اول قدم آن است كه مجنون باشيم
هر كسی دربه در خانه ی ليلا نشود

دير اگر راه بيفتيم ، به يوسف نرسيم
سرِ بازار كه او منتظر ما نشود

آدم مذهبي اي نيستم
اما
از آناني که به هيچ، پايبند نيستند، ميترسم
از آناني که خدا را به چالش مي کشند، ميترسم
اينها براي هيچ کس و هيچ چيز ارزشي قائل نيستند!
فريب ظاهر روشنفکرشان را نخوريد
کساني که تنها خود را و عقل خود را قبول دارند
شما را در نهايت، هيچ مي پندارند
اينان به عشق نيز خيانت ميکنند
چرا که خدايي ندارند....
آدم مذهبي اي نيستم
اما
خدا، همه دارايي من است...

خدای من؛
مردم همه شکر نعمت های تو را می کنند؛
اما من، شکر بودنت را؛
تو نعمت منی ......

حرمت این ماه را شکستند مثل آب خوردن!!!

آقایانی که بعد از هر پیروزی نام مبارک امام زمان (عج) را می آورید لااقل حرمت این ماه را نگه می داشتید.

فقط می توانم بگویم امام زمان (عج) شرمنده ایم.

خداگونه باش!

انسان به عنوان یک موجود خداگونه، تمایل زیادی به آفریدن دارد، و مانند پروردگارش وقتی چیزی می‌آفریند وجودش سرشار از شادی و شعف می‌شود.
بزرگترین لذت زندگی آفریدن است…
خلق یک فکر نو، یک راهکار جدید، یک اندیشه‌ی زیبا و خلاق، یک زندگی جدید! یک انسان جدید!!!
آری… بزرگترین آفرینش، آفرینش خود است. و بعد از آن آفرینش زندگی‌ست…
پس دوست خداگونه من، بلند شو! همین امروز قلم و کاغذی بردار و آینده‌ی زیبایت را ترسیم کن، دوست داری چگونه انسانی باشی؟ زیبا؟ عاشق؟ خداگونه؟ و یا چگونه زندگی داشته باشی؟ در کنار چه معشوقی باشی؟ چگونه شغلی داشته باشی؟ در کدامین نقطه‌ از این کره‌ی زیبا زندگی خواهی کرد؟
همه را با جزئیات کامل ترسیم کن! تلاش کن، و آن را زیبا خلق کن، عاشقانه بیافرین! و لذت عظیمی را تجربه کن…
مبادا روزهایت را به بطالت بگذرانی!! بلند شو و زیبا بیافرین! خداگونه باش! تا زندگی‌ات سرشار از لذت و شادی شود، سرشار از دستاوردهای زیبا...

 خدایا...
عجب بخشنده ای هستی!
آنوقتی که در دنیایی زندگی می کنم پر از منت،
ذره ای به رخم نمی کشی بخشندگیت را
و من چه زود فراموشت می کنم..

 یک روز علامه جعفری سوار تاکسی شده بودند ،

در مسیر راه نفس عمیقی میکشه و از ته دل میگه : ای خدای من !

راننده تاکسی با اعتراض میگه یه جوری میگی ای خدای من که انگار فقط خدای شماست !!!

ایشان در جواب فورا دو بیت از سعدی می خواند :

چنان لطف او شامل هر تن است

که هر بنده گوید خدای من است

چنان کار هرکس به هم ساخته

که گویا به غیری نپرداخته

عمریست در هوای خودت گریه میکنی
عمریست با نوای خودت گریه میکنی
گاهی کنار تربت مخفی مادرت
بر خاک آشنای خودت گریه میکنی
یک شب کنار پنجره فولاد میروی
با حاجت و دعای خودت گریه میکنی
شبهای جمعه زائر شش گوشه میشوی
با یاد کربلای خودت گریه میکنی
با خواندن زیارت ناحیه تا سحر
با سوز روضه های خودت گریه میکنی
لایق نبوده ایم انیس غمت شویم
با درد وغصه های خودت گریه میکنی
ما که اهمیت به غیابت نمی دهیم
از غربتت برای خودت گریه میکنی
هرهفته نامه های مرا میزنی ورق
بر حال این گدای خودت گریه میکنی
کس تاب آن نداشته هم گریه ات شود
تنها تو پا به پای خودت گریه میکنی 

خداي من!خواندمت پاسخم گفتي

از تو خواستم عطايم كردي

به سوي تو آمدم آغوش رحمت گشودي

به تو تكيه كردم نجاتم دادي،

به تو پناه آوردم حمايتم كردي

خدايا!

از خيمه‌گاه رحمتت بيرونمان مكن

از آستان مهرت نوميدان مساز

آرزوها و انتظارهايمان را به حرمان مكشان

از درگاه خويشت ما را مران

اي خدا مهربان!

بر من روزي حلالت را وسعت بخش

و جسم و دينم را سلامت بدار

و خوف و وحشتم را به آرامش و انست مبدل كن

و از آتش جهنم رهايم ساز.

خداي من!

تو چقدر به من نزديكي با اين همه فاصله‌اي كه من از تو گرفته‌ام.

تو اين قدر دلسوز مني!

خدايا!

تو كي نبودي كه بودنت دليل بخواهد؟

تو كي غايت بودي كه حضورت نشانه بخواهد؟

تو كي پنهان بوده‌اي كه ظهورت محتاج آيه باشد؟

كور باد آن چشمي كه تو را ناظر خويش نبيند

كور باد نگاهي كه ديده‌باني نگاه تو را درنيابد

بسته باد پنجره‌اي كه رو به آفتاب ظهور تو گشوده نشود

و زيان كار باد سوداي بنده‌‌اي كه عشق تو نصيب ندارد.

خداوندا
من از تنهایی و برگ ریزان پاییز، من از سردی زمستان
من از تنهایی و دنیای بی تو میترسم
خداوندا
من از دوستان بی مقدار، من از همراهان بی احساس
من از نارفیقی های این دنیا میترسم
خداوندا
من از احساس بیهوده بودن، من از چون حباب آب بودن
من از ماندن چو مرداب میترسم
خداوندا
من از مرگ محبت، من از اعدام احساس به دست دوستان دور یا نزدیك میترسم
خداوندا
من از ماندن میترسم، من از رفتن میترسم
خداوندا
من از خود نیز میترسم
خداوندا پناهم ده

 خداوندا 

مگر نه اینکه من نیز چون تو تنهایم 

پس مرا دریاب و به سوی خود بازگردان

دستانت را بگشا...

که سخت نیازمند آرامش آغوشت هستم...

خداوندا!
ای پناهگاه تبعیدیان! گریزگاه گریزندگان! مأمن پناهندگان! مأوای سالکان!
ای امید محرومان و رانده شدگان! ای منجی به هلاک افتادگان و پای در گل ماندگان!
ای نگاهدارنده بینوایان! ای چراغ در راه ماندگان! و ای شنوای ناله فریاد در گلو ماندگان!
ای دست گیرنده دست از جان شستگان! ای سر فرا آورنده از تنها و آخرین در امید بیچارگان!
ای گنج مخفی مستمندان! ای یکتای دو تا شدگان! ای بند زننده کاسه دل در خود شکستگان! ای مرهم زخم خوردگان! ای پناهگاه جداشدگان ! ای پشتیبان مستضعفان! ای پناه وحشت زدگان!
ای فریاد رس اندوهگینان! ای قلعه آوارگان!
خدای من !
سزای کوبنده در نگشادن نیست و سزای پناهنده، راه ندادن، نه.
جزای آنکه پای آبله و درد آلوده تا قله عز تو بالا آمده است، به دره سوق دادن نیست.
اگر پناهنده به درگاه عز تو نشوم، به کجا پناهنده شوم؟ مطمئن تر از قلعه قدرت تو کجاست؟
کجا پنهان شوم امن تر از سایه مهابت تو؟
خدایا!
گرگان درنده گناهانم مرا به دامن عفو تو آویخته اند، مرانم.
و خطاهایم مرا به کوچه اغماض تو کشیده اند، مخواه که نمانم.
نادرستی رفتارم مرا در زیر سایه پرده پوشی تو نشانده است، به کس منمایانم. 
آلودگیم مرا به چشمه عفو تو گسیل داشته است، راضی مشو که تشنه بمانم.
خدایا!
من از بیم کیفر تو و وحشت انتقام تو، نیز به تو پناه آورده ام.
مولای خویش را آزرده ام و از ترس مجازات او دامن خود او را چسبیده ام.
گل را شکسته ام و به دامان باغبان پناهنده شده ام.
آب فطرت خویش گل آلود کرده ام و خالق را به شفاعت می طلبم.
خدایا!
نافرمانی تو کرده ام و از بیم نگاه خشم آلود تو به زیر شولای مهر تو پنهان می شوم.
گریز گاهی جز به سوی تو نیست. 

خدایا، تو را گواه می گیرم - و تو از نظر گواه بودن کافی هستی - و آسمان و زمین و فرشتگان و سایر مخلوقات را که درآنها اسکان داده ای در این روز و این ساعت و همین شب و همین جایگاه هم گواه می گیرم که تو خدایی هستی که معبودی جز تو نیست. تو به پادارنده عدالت، عادل در داوری، مهربان به بندگان، دارنده هر ملک و پادشاهی و دلسوز آفریده هایت هستی. 

پروردگارا!
خواسته ام در این جایگاه، یعنى جایگاه بنده فقیر ناامید، آن است كه...
گناهان گذشته ام را بیامرزى ،
و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازدارى ،
و پدر و مادرم را كه دور از خانه و خانواده و غریبانه در زیر خاكها خفته اند، ببخشى .
... تنهایى شان را با انوار احسانت از بین ببر،
و وحشتشان را با نشانه هاى بخششت به انس بدل كن،
و به نیكوكارشان دم به دم نعمت و شادمانى بخش،
و به گناهكارشان مغفرت و رحمت عطا كن،
... تا به لطف و مرحمتت ازخطرات قیامت درامان باشند،
به رحمتت در بهشت ساكنشان گردان،
و بین من و آنان در آن نعمت گسترده شناسایى برقرار كن،
تا مشمول شادمانى گذشته وآینده شویم.
آقایم!
اگر در كارهایم چیزى سراغ دارى كه مقامشان را بالا مى برد و بر اكرامشان مى افزاید، آن را در نامه اعمالشان قرار ده،
و مرا در رحمت با آنان شریك كن،
و آنان را مشمول رحمتت بگردان، همچنان كه مرا در كودكى تربیت كردند. 

خدای مهربان رمضان پر فیضت از راه رسیده است.همان ماهی که میزبانش ذات بی همتای تو است و مهمانانت سر خوش از رحمت بی پایانت غرق در راز ونیاز خوش با تو می شوند.
ای یگانه خالق هستی بخش مومنان ،این روزهای سوزان و سخت را تنها به امید عبودیت تو تاب می آورند نه به طمع بهشت .
ای خالق بی همتا از رحمت خدائیت در ماهی که انوار مبارک و کریمانه ات بر دلها بیش از هر زمان می تراود ما را نیز بی بهره مگردان
و به ما هم با همه بدیهایمان توفیق طاعت و تحمل این تشنگی های نیک فرجام را عنایت فرما و طعم گوارای عبادت را بر دلهایمان جاری ساز
ای فرستنده محمد (ص) و ای دوست دار علی (ع)
ما را در راهی قرار بده و گامهایمان در راهی استوار گردان که اهل بیت برایمان ترسیم کرده اند.

اللهم رب الشهر الرمضان الذی انزلت فیه القرآن
پروردگارا آنقدر بزرگ و رئوف هستی که درک وسعت وجود تو را ندایم پس ما را به بزرگی و کرم خودت در این ماه پاکی ها پاک گردان و جانمان را لبریز از عشق الهی گردان و توفیقمان ده که خالصانه ستایشت کنیم و روح و روانمان را منزه دار از هرگونه پلیدی و کینه
ای یزدان پاک به تو پناه می بریم که پناهنده دل های جامانده از آسمانت هستی و دستانمان را بگیر که جز تو آغوشی نخواهیم داشت
خداوندگار بزرگ تر و مهربان تر از هر آن چیزی است که تصورش را می کنیم...!  

الهی : یافت جستن زندگانی است و جوینده نایافتن زندانی است و چندان که میان این و آن معانی است ، یگانگی تو را نشانی است و هر چه نه به تو باقی است ، فانی است .
الهی : من نه به خدمت صحبت تو را می بها سازم که د رصحبت ، حرمت می نگاه دارم ، من به هوای دل در خدمتم ، کی به فرمانم ؟
الهی : تو را آنکس بیند که تو را دید ، و وی تو را دید که گیتی وی را ناپدید ، و تو را او دید که نادیده پسندید، پس از آن تو را ندید کی به خویشتن دید ، دیدار که چشم و دل در او ناپدید ، دیدار این است و در ازنای ببرید ، چشم غریق از پری اب ندید ، آن کس که تو را به یک دیده دید ، چه دید ؟ و او تو را دید که همه او در دیدار ناپدید ؟ وز نگرستن او باز آمد کی تو را به خود دید ؟ مسکین او که تو را دید و تو را به تو بایست دید ، به خود دید آنچه جست ندید ، بهره ی خود دید . بدتر ان است که راضی است به آنچه دید عارف خود را گم کرد که تو را دید ، دیدار آن است و در ازنای ببرید.
الهی: درد می دانم ، دارو نمی دانم ، یا می دانم ، خوردن نمی توانم نیارم گفت این همه درد چرا بهره ی من ؟ نه دست رسد به معدن چاره ی من ، به شغل و درد و بیم تاوان ....به ماتم نشستن چند توان ؟
برگرفته از طبقات الصوفیه خواجه عبداللّه انصاری 

خدایا! تویى سزاوار نیكو ستودن ، و بسیار و بى شمار ستایشت نمودن . اگر امید به تو بندند بهترین امید بسته اى ، و اگر چشم از تو دارند، این چشمداشت را هر چه نیكوتر شایسته اى . خدایا! در نعمت بر من گشادى ، و مرا زبانى دادى تا بدان مدح جز تو را نخوانم ، و بر كسى غیر تو آفرین نرانم . و بدان كسانى را نستایم كه نومید كنند یا گمان آن بود كه نبخشند، و زبان خود را باز داشتم از ستودن مردمان ، و آفریدن راندن بر پروردگان و آفریدگان . بار خدایا! هر ثناگوى را بر ثنا گفته ، پاداشى است : جزایى - در خورد ثناى آفرین گوینده - یا عطایى نیكو - سزاوار بزرگى پاداش دهنده . 

خطبه 91 نهج البلاغه 

خدایا، آن دم که تو را ندا می کنم، صدایم را بشنو و چون تو را می خوانم، پاسخم ده و چون با تو راز می گویم، مرا دریاب که به سوی تو گریخته ام و پیش روی تو ایستاده ام. پریشان و گریان و امیدوار، چشم امید به سوی تو دوخته ام، به سوی تو که از درونم آگاهی و از راز دلم با خبری. خدایا، اگر من لایق رحمت تو نیستم، ولی تو سزاوار لطف و کَرَم بی پایانی[؛ پس مرا از لطف و کَرَمت بی نصیب مساز، ای مهربان ترین]. 

خدايا! ستايش ابدي و ثناي سرمدي تنها از آن توست، سپاسي همواره فزاينده و بي‏كم و كاست، آنگونه كه تو دوست داري و مي‏پسندي.

خدايا! اگر مرا به جرمم بگيري، دست‏به دامان عفوت مي‏زنم.

و اگر مرا به گناهانم مؤاخذه كني، تو را به بخشايشت‏بازخواست مي‏كنم.اگر در دوزخم افكني، به دوزخيان اعلام خواهم كرد كه تو را دوست دارم.

خدايا! اگر در كنار طاعتت، عملم كوچك است، اميد و آرزويم بزرگ و بسيار است.

خدايا! از آستان تو چگونه تهيدست و محروم برگردم، با آنكه گمان نيك من نسبت‏به جود تو، آن است كه نجات يافته و رحمت‏شده مرا باز گرداني. 

خدايا! بر پيامبر و دودمان پاكش درود فرست، و آنگاه كه تو را مي‏خوانم و صدايت مي‏زنم، صدا و دعايم را بشنو و اجابت كن،و آنگاه كه با تو نجوا مي‏كنم، بر من عنايت كن.

من از همه به سوي تو گريخته و در پيشگاه تو ايستاده‏ام،در حالي كه دلشكسته و نالان درگاه توام و به پاداش تو اميدوار.

آنچه را در دل من مي‏گذرد مي‏داني، از نياز من آگاهي، ضمير و درونم را مي‏شناسي و فرجام و سرانجام زندگي و مرگم از تو پنهان نيست. آنچه را كه مي‏خواهم بر زبان آورم و از خواسته‏ام سخن بگويم و به حسن عاقبتم اميد بندم، همه را مي‏داني.

در آنچه تا پايان عمرم و از نهان و آشكارم خواهد بود، قلم تقديرت نافذ و جاري است و افزوني و كاهشم و سود و زيانم، تنها به دست توست.

فرازی از  مناجات شعبانیه 

خدایـــــــــــم!
به درگاه تو دعا می کنم،
که در قلب منی،
در عبور از دنیــــــــــــــای رنــــــــــــــج،
راهــــــــــنمایم باش،
قلبم را به سوی تو می گیرم،
پس مرا به سوی خویشتن بخوان،
و راه لطف و رحمتت را نشانم ده،
خــــــــــــــــدایـــــــــــــا،
قلب من، تقدیر من و راهنمایم باش،
و مرا از قلمرو اشـــک و رنـــــــــج،
به ســـــــــلامــــــــــــــــــت عبور ده...
زندگی دفتری از خاطره هاست...
خدایا میدانم که تو مهربانترین در تک تک لحظات این دفتر، همراه منی، 
از تو عاجزانه درخواست می کنم، دستان پرمهرت را در دستان سردم بار دیگر چنان 
بفشار تا جانی دوباره یابم...
کوله باری از نگرانی را سالهاست بر شانه هایم به دوش میکشم، 

•دریا بی کران است و قایق من کوچک
•به تو توکل میکنم که همه کس را حمایت میکنی
•با من بمان که ظلمت شب از راه میرسد
•وقتی که هیچ یاوری نیست و اسایش گریخته است
•خدایا.........
•ای یاور بی کسان با من بمان
•در هر لحظه به حضور تو نیازمندم
•چه چیزی جز لطف میتواند ترس ها در هم شکند؟
•چه کسی جز تو میتواند راهنما و پناه من باشد؟
•در روز های ابری و آفتابی با من بمان. 

ای کریمی که بخشنده عطایی و ای حکیمی که پوشنده خطایی و ای صمدی که از ادراک خلق جدایی و ای احدی که در ذات و صفات بی همتایی و ای خالقی که راهنمایی و ای قادری که خدایی را سزایی. جان ما را صفای خود ده و دل ما را هوای خود ده و چشم ما را ضیای خود ده و ما را آن ده که ما را آن به و مگذار به که و مه.
الهی! عبدالله عمر بکاست، اما عذر نخواست.
الهی! عذر ما بپذیر و بر عیب های ما مگیر.
به نام آن خدایی که نام او راحت روح است و پیغام او مفتاح فتوح است و سلام او در وقت صباح مؤمنان را صبوح است و ذکر او مرهم دل مجروح است و مهر او بلا نشینان را کشتی نوح است. ای جوانمرد درین راه مرد باش و در مردی فرد باش و با دل پردرد باش.
الهی! خواندی تأخیر کردم. فرمودی تقصیر کردم.